Stetoskop Professional - Jak ustawić lirę?

Podsumowanie Wynalazku

Wielu z nas zna standardowe stetoskopy medyczne, składające się z elementu zbierającego dźwięki (często nazywanego "headsetem") oraz pary rur dousznych, zazwyczaj połączonych z elementem zbierającym poprzez osobne kanały, transmitujące dźwięki do obu uszu użytkownika. Rury douszne tradycyjnie składały się z giętych metalowych rur z plastikowymi lub miękkimi końcówkami, które zapewniały wygodę użytkownika oraz izolację od dźwięków z zewnątrz. Dodatkowo, używano urządzenia naciągającego do utrzymania na uszach użytkownika.

Zastosowanie sprężyny dwu- lub wielołuskowej jako urządzenia naciągającego w stetoskopie posiada szereg zalet. Na przykład, opatentowany w Stanach Zjednoczonych (U.S. Pat. No. 5,189,264) przez jednego z wynalazców (Peart) sprężynowy mechanizm wielołuskowy umożliwia użycie cieńszych sprężyn, co redukuje stres wyginający je przy wymaganym nacisku i odkształceniu. Mechanizm ten jest bardziej wydajny niż pojedyncza sprężyna o tej samej szerokości, ponieważ osiąga ten sam nacisk przy tym samym odkształceniu, ale przy niższym stresie. Wielołuskowa sprężyna ma także zalety takie jak łatwe łączenie z rurami dousznymi, dłuższa żywotność, kompaktowość, giętkość, oraz łatwość i prostota produkcji.

W przypadku stetoskopów wykorzystujących sprężynę wielołuskową, jak również innych konstrukcji, istotne jest, aby pozycja rur dousznych była regulowalna obrotowo. Jednak niechciane jest, aby końcówki douszne były swobodnie obracalne, gdyż może to prowadzić do ich przypadkowego przemieszczenia podczas użytkowania, co może prowadzić do niewłaściwego ustawienia. Takie nieprawidłowości są niewygodne zarówno dla użytkownika, jak i pacjenta, a także mogą prowadzić do potencjalnych kontuzji. Dlatego, po obróceniu końcówki dousznej w odpowiednie miejsce, powinno wymagać to wyraźnego, pozytywnego wysiłku, aby obrócić ją w nowe miejsce. Ponadto, opór obracania powinien być inherentny w konstrukcji i montażu stetoskopu, bez konieczności stosowania dodatkowych elementów, takich jak śruby czy zaciski, które mogą być zgubione, zwiększać złożoność urządzenia i wymagać dodatkowych manipulacji lub narzędzi do osiągnięcia pożądanej rotacji.

Niektóre konstrukcje osiągają przynajmniej częściowo ten cel - czyli ogólną obrotowość, ale bez konieczności wykonywania wysiłku podczas obrotu - poprzez utrzymanie końcówek dousznych w stałym związku względem siebie, ale nie względem sprężyny lub innego urządzenia naciągającego. Jednakże często niepożądane jest wymaganie, aby pozycja obu końcówek dousznych była wzajemnie zależna, ponieważ ludzkie ciała nie zawsze są symetryczne. Na przykład lewe ucho osoby może być uniesione lub opuszczone w stosunku do prawego. Może się również zdarzyć, że jedno ucho jest umieszczone dalej z tyłu głowy niż drugie. Ponadto, w przypadku jakiejkolwiek kontuzji jednego ucha, może być pożądane ustawienie końcówki dousznej, która normalnie byłaby w kontakcie z tym uchem, tak, aby nie dotykała go. Nawet może być pożądane obrócenie jednej końcówki dousznej w stronę odległą od głowy użytkownika, aby dostosować się do jednoczesnego użycia przez drugą osobę, na przykład w celach edukacyjnych lub szkoleniowych.

Podłączenia dla stetoskopów, które osiągają obrotowalność bez konieczności wykonywania pozytywnego wysiłku podczas obracania, są skierowane na różne kombinacje urządzeń naciągających/rur dousznych i każde z nich musi być zaprojektowane specyficznie, aby dostosować się do specyfiki danej kombinacji urządzeń naciągających/rur dousznych.

Fonendoskop według różnych źródeł encyklopedycznych to: stetoskop wyposażony w membranę akustyczną wzmacniającą dźwięk. W praktyce weterynaryjnej właśnie ten rodzaj stetoskopu i jego przeróżne warianty najlepiej się sprawdzają. Jest to podstawowe narzędzie diagnostyczne dla lekarza weterynarii.

Historia stetoskopu weterynaryjnego, fonendoskopu, sięga początków XIX wieku, Ten tak długi już okres aż do dnia dzisiejszego, jest bogaty w ofertę do badania i diagnozowania chorych zwierząt. Daje to duże możliwości leczenia i wyleczenia „przyjaciela człowieka”, jakim często bywa zwierzak, szczególnie ten udomowiony.

Fono, czyli dźwięk, dźwięk a właściwie odbiór tego dźwięku staje się w przypadku stetoskopu weterynaryjnego najistotniejszym elementem podczas badania. Czasami stetoskopy dzieli się na : akustyczne, elektroniczne i położnicze. Powszechnego zastosowania właśnie w weterynarii doczekały się stetoskopy membranowe (inaczej akustyczne). Pacjent tak specyficzny, z którym ma do czynienia lekarz weterynarii zapewnia jego doświadczeniu medycznemu wielu różnorodnych przypadków klinicznych. Dlatego te stetoskopy membranowe są obecnie dostępne w bardzo wielu już wariantach. Zawierają one głowice, zaopatrzona w membranę oraz opcjonalnie w lejek. Używając zakończenie z lejkiem, lekarz dokładnie słyszy tony o niskiej częstotliwości. Gdy stosuje końcówkę wyposażoną w membranę, słyszy zaś tony o wyższej częstotliwości. Ten , powoli stający się symbolicznym obraz doktora Dolittle ze stetoskopem na szyi, nie tylko oswajał, bawił, interesował dzieci czytające o latającym doktorze , który leczył zwierzęta. Rozbudzał on wyobraźnię wszystkich . Bo jakże to możliwe jest aby docierać do pracy różnych narządów małych i dużych zwierząt ??? Jak to możliwe by badać i leczyć te żywe istoty, różne od ludzi a zwane często poetycko naszymi „braćmi mniejszymi”? Zwierzęta bywają przecież tak różnych rozmiarów, tak przeróżne i nieprzewidywalne są ich reakcje na kontakt z człowiekiem a tym bardziej z lekarzem, próbującym je zbadać. Jak więc bardzo specyficzny, różnorodny, dostosowany do danego zwierzęcia musi być ten przyrząd zwany stetoskopem lub fonendoskopem ???

Najmniejsze stetoskopy (neonatalne) są używane do badania nowonarodzonych szczeniąt kociąt, małych zwierzątek. Stetoskop pediatryczny diagnozuje często młode psy, koty, niewielkich, średnich gabarytów. Większe fonendoskopy (internistyczny i kardiologiczny) nadają się według ogólnie przyjętych zasad, do osłuchiwania dorosłych zwierząt, dla przykładu koni, krów. Mając choć trochę wyobraźni można stwierdzić, , że dodatkowe ruchy zwierząt, ich czasami niesforne , nieposłuszne zachowanie, wymaga odpowiedniego stetoskopu, niwelującego, w jak największym stopniu, niepożądane, dodatkowe szmery. Nie trzeba być ani specjalistą wysokiej klasy, żeby zdawać sobie sprawę jak ważna role odgrywa w przypadku stetoskopu weterynaryjnego, jakość i trwałość materiału, z którego jest on wykonany. Wytrzymałość na mechaniczne uszkodzenia, przede wszystkim zaś dokładność przekazywania i wzmacniania dźwięków jest w przypadku badania tego typu sprawą kluczową. Dlatego to właśnie stetoskopy weterynaryjne wymagają ze względu na specyfikę pacjenta ciągłych udoskonaleń, poszukiwania, optymalnego pod wieloma względami, sprzętu diagnostycznego. Ogromna role, przy wyborze sprzętu diagnostycznego dla zwierząt i chorób zwierzęcych odgrywa sama postać lekarza weterynarii, którego doświadczenie i ilość „przebadanych” przypadków staje się poniekąd gwarantem właściwego i najlepszego wyboru. Sklepy bowiem prześcigają się wręcz w oferowaniu coraz to nowszego, doskonalszego, sprzętu diagnostycznego. Z ludzkiego zaś, z humanitarnego punktu widzenia jest wielce pocieszające, że za pomocą stetoskopu weterynaryjnego możemy dzisiaj zbadać aż tyle rzeczy w przypadku choroby u zwierząt. Na przykład : możemy usłyszeć zastawki serca, przepływające przez płuca powietrze, zidentyfikować odgłosy płynące z jelit a co za tym idzie mamy możliwość analizy treści jelitowej. Jest możliwe już posłuchanie u zwierzęcia przepływu krwi w naczyniach krwionośnych.